کامپیوترت رو روشن میکنی،
چند لحظه صبر میکنی تا ویندوزش بیاد بالا،
یه قلوب از چاییت میخوری،
ویندوز میاد بالا،
باز چند ثانیه دیگه صبر میکنی تا ویندوز کامل بیاد بالا،
یه قلوب دیگه از چاییت میخوری،
رو My Computer کلیک میکنی،
یه سیگار روشن میکنی،
میری رو Drive F،
یه پک سنگین به سیگارت میزنی
میری رو My picture,
زیر سیگاری رو میکشی جلو دستت،
یه قلوب دیگه از چاییت میخوری،
با چشات دنبال یه فایل قدیمی میگردی،
روش کلیک میکنی،
نه، این نبود!
یه پک دیگه به سیگارت میزنی،
رو یه فایل دیگه کلیک میکنی،
کلی عکس باز میشه،
آره، خودشه!
خاکستر سیگارت رو خالی میکنی تو زیر سیگاری،
شروع میکنی عکس ها رو به ترتیب از بالا دیدن،
یه لبخند شیرین پهنای صورتت رو میپوشونه بدون اینکه خودت متوجه بشی،
یه پک دیگه به سیگارت میزنی،
عکس ها شوتت کردن به چند سال پیش،
خاطرات تو ذهنت نقش میگیرن،
دوباره خاکسترسیگارت رو خالی میکنی تو زیر سیگاری،
به یه عکس میرسی،
لبات بسته میشن طوری که صورتت یه شکل جدی به خودش میگیره ،
چند ثانیه رو عکس مکث میکنی و با دقت نیگاش میکنی،
یه پک دیگه به سیگارت میزنی،
به خودت میگی این عکس یه مشکلی داره،
یه پک دیگه به سیگارت میزنی،
با وسواس خاصی به عکس نیگا میکنی،
نفرات توی عکس رو میشماری،
نه، این عکس یه مشکل خیلی بزرگی داره،
صورتت رو میبری جلوی مانیتور،
نمیخوای قبول کنی،
جای یه نفر تو زندگیت خالیه، درست همونی که تو عکس خودش رو انداخته بود تو
بغلت،
با گرمای آتیش سیگارکه داره دیگه پوست دستت رو میسوزونه به خودت میای،
فیلتر سیگارت رو میندازی تو زیر سیگاری،
کامپیوترت رو خاموش میکنی،
خودت رو پرت میکنی رو تختت،
چشات رو میبندی،
و آهسته زیر لبت میگی:

ارزشش رو نداشت!

وای به اون لحظه ایی که دیگه قلبت واسش نزنه...

همیشه همه چی اونجور که ما میخواییم پیش نمی ره...

یه وقتا خیلی چیزا عوض میشه

تو یه لحظه ...

لحظه ای که ازش متنفرم...

لحظه ای که تصمیم میگیری ...

اما نمیدونی درست یاغلط ؟؟؟

اما دیگه تصمیمت رو گرفتی ...

همیشه ادما درگیر سوتفاهم هستن

هیچ کس بد نیست ...

اما انتظارات ما از ادما اونا رو به این دو دسته تقسیم میکنه 

اگه یاد بگیریم که از کسی انتظاری نداشته باشیم

 اون موقع هیچ ادمی برای ما بد نیست

واقعا هر ادمی از نظر خودش بهترینه

و شایدم واقعا خوب باشه

 و ما حق نداریم به خاطر نظر خودمون در موردشون تصمیم بگیریم ...

منم مثل توام,عین خود خودت

اصلا خود خودتم

تو به خودت شک داری؟

خوشبختی بدون عشق

بعضی آدم ها هم هستند که به خودشان سخت نمی گیرند اصلن، انگار یکی دو تا تجربه از دست دادن و شکست برایشان کافی است تا دیگر زمین نخورند، با آدم ها ارتباط برقرار می کنند، دوست می شوند، صمیمی می شوند، می روند، می آیند، مهمانی می گیرند، شوخی می کنند، توی رختخواب می روند، به هر دلیلی اگر رابطه دوام نیاورد، تمامش می کنند به راحتی یک لیوان آب خوردن، به راستی به راحتی یک لیوان آب خوردن، عمیق نمی شوند، به عمق آدم ها هم راه پیدا نمی کنند، همان لایه های بیرونی، همان زاویه های در دسترس کافی است برایشان، سطح را دوست دارند و ازش لذت هم می برند، دیگر نه جای گله و شکایتی می ماند، نه جایی برای غم و غصه، وقتی عکس ها و فیلم ها را نگاه می کنند، نه اشکی سرازیر می شود، نه عضله قلبی می گیرد، نه جای حسرتی باقی می ماند، همه اش خنده های صدا دار است و قصه تمام می شود بی آنکه کسی از خداحافظی اندوهگین شده باشد و این فرضیه که "دنیا به آخر نرسیده، آدم های دیگری وجود دارند که بتوانند مرا خوشحال کنند" همیشه وجود دارد و همیشه هم به اثبات می رسد

درست یا غلط بودنش را نمی دانم و برایم مهم هم نیست. اما من هیچوقت نتوانستم جای بعضی از این آدم ها باشم.